Een blog? Zelfs ik ben er mee begonnen!

Tja ik had nooit gedacht dat het nog eens zo ver zo komen, maar nu is het toch echt een feit: ik ben een blogger worden. De ‘facebook-ers’ onder ons zal niet ontgaan zijn dat ik sinds een aantal weken stukjes uit mijn leven deel. Maar omdat er, geloof het of niet, nog steeds mensen zijn de geen facebook hebben, met wie ik wel graag belangrijke gebeurtenissen, verworven inzichten of gewoon de grappige dingen die je in het leven soms tegenkomt wil delen, leek een blog mij een goede uitkomst. We zullen zien of het gaat werken. In elk geval ben ik van plan om de ruimte te nemen om waar ik wil meer in detail te treden over mijn avonturen met God, zonder iedereens hele nieuwspagina op facebook meteen te vullen met lappen tekst. En zelfs al zou geen kip dit lezen, en die kans is erg groot: ik ben nog nooit een kip tegen gekomen die kon lezen, dan nog zou het nuttig zijn… voor mezelf.

Terwijl ik zo schrijf herinner ik me weer de profetie die Harry Coffman vorige week over mij uitsprak. Ik zou gaan schrijven of zoiets? Weet hij wel zeker dat dat niet voor een ander is? En nu zit ik hier mijn eerst post op mijn eigen weblog in elkaar de draaien. Gek hoe je soms je plannen, want het idee om een blog te beginnen is al eerder deze herfst door mijn hoofd gegaan, niet in verband brengt met wat God tot je spreekt. Ik denk dat het te maken heeft hoe je jezelf al of niet ziet. God is mij beetje bij beetje aan het overtuigen dat Hij mij voor meer heeft geroepen naast ‘aanbidding’. En die dingen komen precies overeen met wat ik als kind ‘later wilde worden’, maar omdat ik mezelf als onbekwaam en ongeschikt daarvoor zag heb ik, als het ware, de deur dicht gegooid. En nu doet God die deur weer open. Wie had dat ooit gedacht?

Uitgelichte afbeelding: Thought Catalog via Unsplash