Samen stoeien, samen groeien

Geven en ontvangen… Of is het ontvangen en geven? Een paar maanden geleden had ik daar met iemand een discussie over. Volgens mijn gesprekspartner was het het eerste. Ik denk dat het het tweede is. Tijdens de herfst vakantie heb ik veel gelezen, gestudeerd en gemediteerd. Ook dit onderwerp is mijn gedachten gekruist. ‘Geef, en u zult gegeven worden’, ja dat staat er inderdaad. Maar wat je niet hebt kun je ook niet geven.

Je hebt altijd wel iets te geven. Dat geloof ik zeker. Niet in de laatste plaats jezelf. Je gaven en talenten in zetten voor anderen. Maar dat zou niet mogelijk zijn – zo realiseerde ik me – als je moeder (lees: God) je niet eerst het leven geschonken had! Iedereen die op aarde leeft, leeft om dat hij van God het (natuurlijke) leven ontvangen heeft. En daarbij stopt het niet. God heeft alle nodige voorzieningen getroffen om ons het geestelijke leven te geven. En, by the way, al het goede – een baan, een gezin, noem maar op – komt van God. Hij is de bron van elke voorziening, zelfs van het goede dat niet-gelovigen ontvangen. Het mooie is – trommelgeroffel – dat je hetgeen je zelf ontvangen hebt ook weer door kunt geven. Dan wordt je zelf ook weer gezegend. Gedeelde vreugd is dubbele vreugd, zullen we maar zeggen.

Dat heb ik ook vanochtend op CBC mogen ervaren. Iemand worstelde met het ervaren van Gods liefde. Ik heb hem mogen vertellen hoe ik God liefde heb leren ontvangen en ervaren. En ander stond voor de klas, maar had het moeilijk omdat – zo bleek bij navraag – hij zichzelf zag als onbekwaam. Hem heb ik mogen vertellen over mijn eigen proces waarin ik erachter kwam dat ik mezelf als onkundig zag en hoe God me leert om in Zijn kracht te wandelen. Weer een ander worstelde met ontmoediging. Door haar aan haar eigen geloofsuitspraken en mijn eerdere bemoediging te herinneren  – ik heb namelijk soortgelijke geloofsuitdadingen -, had ze moed weten te vatten om vandaag weer naar school te komen. Zo kan ik nog wel even door gaan.

Wat mooi om te merken dat ik mijn eigen proces herken in anderen en ik hun dan zo kan bemoedigen! En andersom ook. Dat, mensen, is nou de waarde van het fysiek gaan naar een Bijbelschool. En dat belooft nog wat voor Zuid-Afrika!

We helpen en bemoedigen elkaar en stimuleren en faciliteren daardoor elkaars groei. Ik merk dat ik ook steeds meer naar mijn klasgenoten toe groei en niet meer zo afstandelijk ben als toen ik net begon. Nadat ik dat een paar mede-studenten vertelde, kreeg ik als feedback dat ik ook meer (oog)contact maak.

Wat een voorrecht om hiervan deel uit te maken! Ik realiseer me dat ik ook ooit zal uitvliegen, maar voor nu geniet ik volop van het Bijbelschool-leven.

Uitgelichte afbeelding: Alexis Brown via Unsplash