The afterparty – eindstand sponsoring

Inmiddels ben ik alweer ruim een maand terug uit Zuid-Afrika. Het was een onvergetelijk avontuur waarin ik mooie dingen heb meegemaakt, maar mezelf ook behoorlijk ben tegengekomen. Je zou het haast niet geloven – ik kon me er van te voren in elk geval geen voorstelling van maken – dat er zoveel tijd overheen gaat voordat de ervaringen beginnen te landen. Toegegeven: dat was geen excuus om zolang te zwijgen op mijn blog, maar alle drukte van de afgelopen weken werkten ook niet mee.

Op een of andere manier ervoer ik ook een drempel om me er over uit te laten. Ik ben ook nog steeds niet begonnen met het maken van een fotoalbum. Iets waar ik normaal in de week na een vakantie tot diep in de nachten mee bezig ben. Mijn oude gewoonte kwam weer eens naar boven. Ik was me aan het concentreren op het negatieve. Zoiets van alles wat goed gaat loopt wel los, maar alles wat niet goed gaat heeft extra aandacht nodig. Klink logisch toch? Zo dacht ik er in elk geval wel over. Het enige nadeel is dat je dan altijd je aandacht richt op het negatieve en daardoor je vreugde over het positieve kwijt raakt. En dat gebeurde dus; in zo’n mate dat ik als iets aan de missietrip dacht, er een wrange nasmaak bij had en er daarom het liefst niet over praatte.

Dus besloot ik me te richten op de positieve dingen. Ik heb op een kamer met 7 andere dames geslapen en ik ben niet dood gegaan van het resulterende slaapgebrek. Sterker nog: het heeft mijn functioneren niet negatief beïnvloed. Ik heb 2 keer een korte boodschap mogen delen bij de vrouwen in het drugs afkick programma. Tijdens de bedieningsmiddag speelde ik op de achtergrond piano. Wat er vervolgens gebeurde is denk ik het best te omschrijven als een geestelijke explosie. Sommige vrouwen begonnen luid in tongen te spreken, andere vielen in de geest en weer andere begonnen te manifesteren. We merkten dat velen bevrijd moesten worden van demonen die hun blokkeerden om de doop in de Heilige Geest ontvangen en/of in tongen te spreken.

Het dansen met de kinderen bleek een grote hobbel, die ik met hulp van mijn groepsgenoten heb kunnen nemen. Er was niet echt en ruimte waar we met de kinderen konden werken, dus heb ik uiteindelijk een paar meisjes van het plein geplukt en die voor zolang als hun spanningsboog duurde het dansje aangeleerd en tijdens de kinderdienst op vrijdagmorgen laten opvoeren. Ook met de tieners heb ik samen met mijn groepsgenoten een dans gemaakt. Ook bijzonder om te merken hoe creatief die meiden zelf zijn. Ze vonden het geweldig en dat maakte heb voor mij ook geweldig. Tijdens de zondagse diensten heb ik ook zelf gedanst. Gedanst zoals ik nog nooit (voor publiek) gedanst heb. ‘Dance like nobody is watching, whén everbody is watching’, zou je kunnen zeggen. Uiteindelijk was het een groot succes.

Ik heb ook mogen werken met de oudere vrouwen. Ik ben er zelf maar 2 ochtenden bij geweest. We hebben gezongen, gepraat, getuigenissen gedeeld en gebeden. Meerdere vrouwen waren slechtziend en bij verschillende verbeterde heb na gebed. God bevestigt Zijn woord met wonderen en tekenen. Bijzonder om te merken hoe zeer ze waarderen wat je doet, hoe klein (of groot) het in je eigen ogen ook is. Ik had heel veel spullen meegenomen om te gebruiken, zoals bakspullen, maar eigenlijk heb je niet veel nodig om de mensen te vermaken, want ze zijn al zo blij met je komst en de tijd die je neemt om met ze te praten. Gelukkig bleef één van onze groepsgenoten nog langer en heeft zij alle spullen die ik over had, kunnen gebruiken. Het algemene beeld was een ongekende openheid voor wat je brengt. Het is gewoon te veel om op te noemen wat ik allemaal gedaan en meegemaakt heb.

Inmiddels heb ik op verschillende gelegenheden verteld en gepresenteerd wat ik heb gedaan. Aanstaande zondag heb ik 20 minuten gekregen om wat te vertellen in mijn thuisgemeente. Voor wie de reisblog niet gevolgd heeft: de berichten zijn nog steeds te lezen op http://missionstripzuid-afrikacbcnederland2015.waarbenjij.nu/.

En niet te vergeten dat dit alles is medemogelijk gemaakt door mijn sponsors. En bovenal door God, die mijn grootste supporter is. Bedankt voor jullie bijdragen en betrokkenheid. In welke vorm dan ook.

Sinds de laatste tussenstand (in mijn bericht ‘Het aftellen is begonnen) is er nog een gift van 50 euro binnengekomen.

Dat brengt de totalen op
– 2425 euro aan giften
– 515 euro aan verkoop van pruimenjam en stoofperen

Dat brengt het totaal op een overweldigend eindstand van 2940 euro.

Daarvan heb ik heb ik de zendingsreis kunnen betalen, ruim de helft van het schoolgeld en ongeveer 10% door kunnen geven. De belastingdienst heeft voorzien in het restant van het schoolgeld.

Dinsdag 9 juni studeer ik af. Omdat we niet mogen vergeten dat we een van oorsprong Amerikaanse Bijbelschool zijn, dragen we een blauwe toga (lees: smurfenpak). compleet met bijbehorend hoofddeksel Vorige week hebben we een fotoshoot gehad, waarbij we zogenaamd onze diploma’s, die al afgedrukt zijn, in ontvangst namen. Maandag as gaan we oefenen en dinsdag is de grote dag. Volgend ga jaar een praktijk jaar doen op de Bijbelschool, dat ik hoop te combineren met een parttime baan. Daar ga ik oa mijn dit jaar ontdekte schrijverstalent inzetten.

Ter info: giften gaan vanaf nu niet meer via de mijn thuisgemeente. Wel heb ik – voor wie geïnteresseerd is – nog pruimenjam in de aanbieding.

Uitgelichte afbeelding: Adriana Aceves via Unsplash