God de Trooster

God als trooster, dat ik hoe ik Hem de laatste tijd heb mogen leren kennen. Natuurlijk weet heel christelijk Nederland dat de Heilige Geest de Trooster is, maar wat dat inhoudt heb ik in de laatste tijd in het bijzonder mogen ervaren.

Want als je gelooft dat God elk mens gezond wil hebben en elk echtpaar kinderen wil geven, dat Hij door het offer van Jezus alle benodigde voorzieningen al getroffen heeft, je het alleen maar hoeft te geloven en als je er op één of andere reden niet in slaagt om het te ontvangen, het niet aan God ligt. Als je gelooft dat God het wil en in feite al gedaan heeft, maar je het geen werkelijkheid ziet worden, hoe ga je er dan mee om?

Als je bidt met zieken zou ik zeggen; vooral door gaan, als iemand niet geneest ga je gewoon naar de volgende, dat wil zeggen; laat het uitblijven van genezing bij de ene je niet ontmoedigen en je ervan weerhouden om te bidden met een ander. Mijn ervaring is wel dat het bidden met- en zien genezen van anderen een stuk gemakkelijker lijkt te zijn dan het ontvangen van genezing voor jezelf. Ik heb zelf jaren hoop gekoesterd en in geloof en vol verwachting uit te gezien naar de vervulling van onze kinderwens, maar er is ook een vers in de Bijbel dat zegt: ‘Een langgerekt hopen maakt het hart ziek,’ en toen ik dat in mijn leven begon te ervaren, wist ik dat gewoon volharden alleen niet altijd de juiste aanpak is.

Toen een vriendin vertelde over haar moeilijke zwangerschap en de angst om het kindje te verliezen, merkte ik dat dat wat bij me losmaakte. Ik benoemde het en mijn vriendin vroeg hoe ik daar mee om ging. Op dat moment realiseerde ik me dat ik er eigenlijk helemaal niet mee om ging, maar het gewoon wegstopte. Ik realiseerde dat ik dat al die jaren heb gedaan, dat ik mezelf heb voorgehouden dat het wel goed zou komen, ik had er immers geloof voor en wist dat het zou komen. Vroeg of laat; in de beginjaren was ik overtuigd van ‘vroeg’, maar de jaren daarop deden me realiseren dat het ook ‘laat’ kon zijn. Tenslotte kwam er een moment waarop ik voor mezelf moest toegeven dat puur menselijk gezien de meest reële optie was dat het nooit zou komen, iets wat natuurlijk al die tijd een feit was, maar in naam van ‘geloof’ had ik het eigenlijk altijd ontkend en was ik de fysieke werkelijkheid nooit onder ogen gekomen was. Ik had ook moeite met liederen en Bijbelverzen zoals Psalm 13. Hoe lang, Heer vergeet U mij? Kom nou, je weet toch dat God je niet vergeet! Laten we ons liever concentreren op het positieve!

Het feit echter dat Joram en ik niet op natuurlijke wijze kinderen kunnen krijgen, het feit dat we jaren geloofd en gehoopt hebben op een wonder, maar het tot op heden toch niet hebben zien gebeuren, ook al geloven we dat het niet aan God ligt, is wel een onderdeel van mij leven. Ook als onze kinderwens in de toekomst alsnog vervuld wordt, zijn en blijven die voorliggende jaren deel van mijn leven en zou ik de dingen die gebeurd zijn een plekje moeten geven.

Omdat ik geloof dat de oorzaak van het uitblijven van een zwangerschap niet bij God ligt, maar dus bij een gebrek aan geloof aan mijn kant om één of andere onbekende factor, was ik vooral erg gefrustreerd. Toen las ik een stuk over gebedsbediening en het belang van geloof sloeg de frustratie helemaal toe, maar één zin veranderde alles. Er stond namelijk dat als je geen geloof (meer) hebt je daar beter gewoon eerlijk over kunt zijn en er mee naar God toe kunt gaan, in plaats van te doen alsof.

Daar, zittend achter de computer begon ik mijn hart bij God uit te storten. Al mijn frustratie legde ik bij Hem neer, en mijn pijn; dat ik wilde dat Hij het verlangen naar een kind óf zou vervullen óf weg zou nemen, zodat ik in elk geval niet met een onvervuld verlangen zou blijven zitten. Daarna ging ik achter de piano zitten een begon ik lied 778 uit Opwekking – dat een vertolking van Psalm 13 is – te zingen. Het staat in de Bijbel, dacht ik, David – de man naar Gods hart – uitte zijn gevoelens op die manier, dus waarom zou ik dat niet mogen?

De zondag daarop zat ik wat verloren in de kerk en kwam een zuster naar me toe en begon voor me te bidden. Ze vroeg God om mij te troosten en terwijl ze dat deed realiseerde ik me dat ik God eigenlijk nooit toegestaan had om me in deze situatie te troosten, ik was altijd alleen maar bezig met ‘in geloof staan’ en liet geen ruimte voor God om in de bestaande situatie te komen. Het stuk over gebedsbediening zei ook dat je je hart open kunt stellen voor Gods liefde en de Geest in je kunt laten werken en dat dat het moment is waarop genezing kan beginnen te komen. En dat bleek een waarheid als een koe. De zuster ging door met bidden en ik werd langzaam rustig vanbinnen.

Achteraf gezien denk ik dat ik daar mijn kinderwens bij God heb neer kunnen leggen, en dat Hij me getroost heeft. Het lijkt wel als of Hij de last van een onvervuld verlangen van mij heeft afgenomen en ik het leven nu, zonder in mijn achterhoofd te houden dat ik misschien volgende maand wel zwanger ben – met de teleurstelling als het niet zo blijkt te zijn, kan omarmen. Dat ik zonder bedenkingen fysiek zwaar werk kan doen of kan trainen voor een dansvoorstelling zonder me af te vragen of ik tegen die tijd nog wel in mijn balletpakje pas. Genieten van het leven in al zijn volheid, zoals het me nu gegeven is, met het besef dat mijn leven ook zonder kinderen waardevol en zinvol is. Zelfs in dooddoeners als ‘je kunt ook geestelijke kinderen opvoeden’ kan ik me nu vinden.

‘Negatieve’ emoties en gevoelens zijn niet slecht. Als pijn en verdriet je overkomen is dat niet leuk en de bijbehorende emoties moeten er mogen zijn. Pijn of verdriet moet je verwerken, niet wegstoppen. Als je het wegstopt, blijft het maar onder de oppervlakte bestaan, maar mijn ervaring is dat als je God toe staat om er in te komen, Hij je dan troost op een manier die je niet voor mogelijk houdt – en terwijl ik er op terug kijk verbaas ik me er gewoon over simpel (zonder een één of andere ‘geestelijke hocus pocus ervaring’), maar doeltreffend Gods troost is.

Uitgelichte afbeelding: Jordan Whitt via Unsplash