Niet leren, maar doen!
Maar u hebt de zalving van de Heilige en u weet alles. En wat u betreft, de zalving die u van Hem hebt ontvangen, blijft in u, en u hebt het niet nodig dat iemand u onderwijst; maar zoals deze zalving u onderwijst met betrekking tot alle dingen – en die zalving is waar en is geen leugen – en zoals ze u heeft onderwezen, zo moet u in Hem blijven.
1 Johannes 2:20,27
Terwijl ik zat te lezen over dat God je geen ziekte of iets dergelijks geeft om je iets te leren, vroeg ik me ineens af of Hij je dan bijvoorbeeld wel een rotbaan zou geven om je een beter mens te maken, moeilijke mensen in je omgeving zou plaatsen om je vaardigheden bij te brengen of je een opdracht zou geven om je aan het einde van jezelf te brengen; zodat je wel van Hem afhankelijk móet zijn.
Omdat het me de laatste tijd frustreerde dat mijn sociale vaardigheden niet zo goed ontwikkeld zijn als ik zou willen en omdat ik aan het onderzoeken ben of God me op een nieuw pad brengt waarvoor die juist erg noodzakelijk zijn, begon ik te denken dat God de dingen misschien wel zo leidt om bij mij nieuwe vaardigheden te ontwikkelen. Maar zo lezend en denkend realiseerde ik me dat de gedachte dat God mij nieuwe dingen laat doen met als doel om me te doen groeien nog steeds dezelfde filosofie is dat God je door middel van omstandigheden vormt en onderwijst, alleen dan een wat subtielere versie.
Want als je stelt dat God geen omstandigheden geeft om je dingen te leren, dan geldt dat voor álle omstandigheden, niet alleen voor ziekte, depressie, het overlijden van een familielid, natuurrampen, tegenspoed of ongelukken maar ook voor vervelende situaties of de nabijheid van moeilijke personen. Óf Hij geeft/ veroorzaakt omstandigheden om je wat te leren óf Hij doet dat niet. En geloof het laatste. God onderwijst je door middel van Zijn Woord, het zij rechtstreeks het zij via een persoon, die bijvoorbeeld een profetisch woord uitspreekt.
Toch komen we, als we Gods leiding volgen, soms in lastige situaties terecht of brengt Hij moeilijke mensen op ons pad (hoewel Hij er niet de oorzaak van is dat die mensen moeilijk zijn). Stel dat God je een bepaalde baan geeft waar bedrijfscultuur slecht blijkt te zijn en het doel daarvan is niet om je te onderwijzen, wat is het doel dan wel? Zou de reden dat God je op zo’n plaats brengt kunnen zijn om daar een positieve invloed te hebben en het Koninkrijk van God daar te brengen en uit te dragen, om verandering te brengen? Ik denk het wel. En als dat zo is, is het doel van alles wat je voor God doet, alles waar Hij je toe leidt en alles wat je daar gaandeweg bij tegenkomt om Zijn Koninkrijk te openbaren en iets van God te laten zien aan de wereld. Zelfs als je bijvoorbeeld net begint uit te stappen omdat je je op dat gebied wilt ontwikkelen, is niet het leren, maar het Koninkrijk van God uitdragen het doel.
Interessant genoeg zal je, als je met God op weg gaat en Hem gehoorzaamt achteraf terugkijkend ontdekken dat je toch nieuwe dingen geleerd hebt. Als ik dat nieuwe pad opga, zal ik er niet aan ontkomen om nieuwe dingen te leren. Dat gaat gewoon automatisch, het is het onvermijdelijke gevolg, maar het is dus niet het doel. Als het leren de doel op zich zou zijn, zou dat zinloos zijn want als je alleen leert om te leren, wat heb je er dan aan? We moeten ons niet zo concentreren op het leren, maar gewoon gaan – vanuit de rust en Gods kracht. Al doende leert men. Zo werkt het ook met autorijden. Je leert pas echt rijden als je je rijbewijs hebt. Ik heb 4 keer moeten afrijden, en toen ik mijn rijbewijs net had was best onzeker, maar draai er nu mijn hand niet meer voor om. En als ga rijden, doe ik dat om ergens te komen, niet om mijn rijvaardigheid te verbeteren.
Maar waarom maak ik hier nou zo’n punt van? Er is een belangrijk verschil tussen ‘leren’ en ‘doen’ en dat zit hem in houding, in hoe je jezelf ziet. Bij ‘leren’ zie je jezelf in feite als niet (volledig) toegerust, ongeschikt of onkundig en eigenlijk zeg je dan: ‘ik heb nog niet alles wat ik nodig heb, ik moet dit nog leren en ik moet dat nog leren en dat kan ik nog niet’. Je bent allerlei leerdoelen aan het nastreven en jezelf aan het verbeteren. Hoe hoog leg jij de lat? Zelfs op de kleuterschool worden de prestaties van onze kinderen tegenwoordig al getoetst. Feitelijk is de hele instreek van dat ‘leren’ negatief. Het richt je aandacht op de negatieve dingen, de dingen die nog niet goed gaan of ontbreken en je probeert die te ontwikkelen en dat zorgt ervoor dat je steeds maar bezig bent met je onvolkomenheden. Voor je het weet krijg daarvan het gevoel dat je niet goed genoeg bent. Daarnaast leef je bij ‘leren’ eigenlijk in de toekomst, want je leeft naar je leerdoelen toe. ‘Als ik dit onder de knie heb, dan…’ Als je niet oplet vergeet je in het heden te leven.
Leren is in mijn leven altijd belangrijk geweest. Ik heb veel opleidingen gedaan en wilde alles weten en hoewel die kennis en diploma’s mij identiteit gaven, had ik een minderwaardigsgevoel. De angst om iets niet te weten of niet te weten hoe ik iets moet zeggen of wat ik moet zeggen is nog steeds iets waar ik mee worstel als ik ga evangeliseren of als iemand me een moeilijkere vraag dan ‘hoe heet je?’ stelt.
Ik ontdek nu dat ik mijn kennis van God en de dingen die Hij in mij heeft gelegd gewoon mag gebruiken en toepassen en me niet druk hoef te maken over het leerproces of wat er nog aan vaardigheid ontbreekt of bijgespijkerd moet worden. Nee gewoon doen, gewoon gaan – tot Gods glorie – in het besef dat God – zoals Zijn Woord zegt – mij al volledig toegerust heeft, ik één ben met Jezus, gelijkgemaakt aan Jezus, vervuld en gezalfd door de Heilige Geest. Ik denk dat als je denkt dat je nog moet ‘leren’, je gewoon niet met je hele hart weet wat je identiteit in Christus is. ‘Leren’ zorgt ervoor dat je met jezelf bezig bent, maar ‘doen’ richt je op God. Je stapt immers uit in iets dat boven jezelf uitstijgt, in het vertrouwen dat God je de kracht ervoor geeft.
En hoe zit toekomstplanning; als je in de toekomst ergens wilt komen moet je daar in het heden toch op aansturen? Inderdaad. Dat doe ik ook. Door me te laten leiden door God. Als ik me vandaag door God laat leiden en doe wat Hij van mij vraagt, en dat blijf doen, dan ga ik vanzelf de toekomst die Hij voor mij heeft tegemoet. En ik ben ervan overtuigd dat dat de beste manier is, want zijn Gods gedachten niet hoger dan mijn gedachten en Zijn wegen niet hoger dan mijn wegen? Dus als je tot je bestemming wil komen, kun je maar beter Zijn leiding volgen. Doordat ik 3 jaar geleden Gods leiding gevolgd heb om naar de Bijbelschool te gaan, ben ik nu op een plek en doe ik dingen waarvan ik zelf nooit had kunnen bedenken dat ik daar zou zijn en die ooit zou doen.
Het moet eens een keer afgelopen zijn met al dat ‘geleer’. Het houdt ons klein en het is gewoon een truc van die oude rotzak. Dat is het en niets anders. Weg ermee! Wij zijn volmaakt in Christus en dat moeten we eens goed gaan beseffen, we moeten gaan beseffen wat onze identiteit en autoriteit in Christus is en daarin gaan wandelen. Laten we onze tijd daarin investeren en ophouden met navelstaren. Dan kunnen we ook meteen afrekenen met al die ziektes en ellendigheden die niet van God zijn.
Uitgelichte foto: Alexei Scutari via Unsplash
