Bidden voor zieken – de andere kant van de medaille

Zonder af te willen doen aan gebedsgenezing wil ik eens kijken naar de andere kant van de medaille. Of misschien liever gezegd: een ander facet. Nee, ik ben niet van mijn geloof gevallen. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat God geneest, dat dat altijd Zijn wil is en het dus goed is om te bidden voor zieken, maar wat als het maar niet gebeurt?

Je hebt het al

In de 10 jaar dat ik ongewenst kinderloos ben, ben ik door een proces gedaan waarin ik eerst gefocust was op de vervulling van mijn kinderwens; door een bovennatuurlijk wonder, toen het via de natuurlijke weg onmogelijk bleek. Ik ging Bijbelteksten lezen over hoe kinderen een zegen zijn en hoe God die zegen wil geven. Ik kwam in aanraking met het onderwijs van Andrew Wommack: “Je hebt het al, je moet het je alleen nog door geloof toe-eigenen.” In die tijd bezocht ik een keer een open dag van Charis Bible College en sprak daar een vrouw die ook ongewenst kinderloos was. Zij en haar man hadden er vrede mee, zei ze. ‘Onbegrijpelijk,’ dacht ik, ‘hoe kun je daar nou vrede mee hebben, hoe kun je je daar nou bij neerleggen als je weet dat God het wil en kan geven!?’

Voed je geloof in plaats van je twijfel.

Op de Bijbelschool leerde ik dat het bij het ontvangen van Gods beloften belangrijk is om geloof te hebben; en geen ongeloof of twijfel, want dat neutraliseert je geloof en dan gebeurt het wonder niet. “Het is als 2 paarden die 2 verschillende kanten op trekken. Het sterkste paard wint. Voed je geloof in plaats van je twijfel, kijk naar de redenen waarom het wel kan in plaats van de redenen waarom het niet kan, dan wint je geloof het van je twijfel en ontvang je het wonder.”

Teleurstelling

Ik vroeg naar de ervaring van iemand die de nodige teleurstelling op dit gebied heeft meegemaakt en kwam er tot mijn verbazing achter dat zij niets met het verhaal van geloof versus ongeloof kon. “Het onderwijs is mooi, alleen hier kan ik niets mee.”

“Je hoeft niet door veel schade en schande wijs te worden als je in de Bijbel leest, en de lessen leert die erin staan,” schreef ik eens en dat is waar, maar nu weet ik dat er ook gewoon dingen zijn die je niet kunt weten en niet kunt begrijpen totdat je het zelf ervaart. Nu begrijp ik wat die kinderloze vrouw bedoelde. Ik denk dat ze net als ik op een punt is gekomen waarop je de belofte niet meer kunt vasthouden omdat de teleurstelling gewoon te pijnlijk is, dat je niets anders meer kunt dan het los te laten en aan God terug te geven. Dat je verder gaat kijken en de situatie van gebrokenheid onder ogen moet komen, omdat je anders niet verder kunt met je leven. En ik begrijp ook wat die andere vrouw bedoelde, want ik kan nu ook niets meer met die geloof versus ongeloof theologie.

Prestatiedrang

Als ik terugkijk naar hoe ik een paar jaar geleden bad voor zieken en hoe ik met ziekte omging, dan zie ik hoe oplossingsgericht en prestatiegericht ik eigenlijk was. Ik wilde mensen zien genezen. Op staan uit een rolstoel. Of uit de dood. Als ik iemand met krukken zag, wilde ik daarvoor bidden. En als ze genazen, wauw, geweldig! Maar gesprekken aangaan vond ik lastig. Moeilijke vragen ging ik uit de weg, want ik was bang dat ik geen antwoorden had. Van het uitblijven van een zwangerschap gaf ik mijn man de schuld; hij had niet genoeg geloof. Later gaf ik mezelf de schuld, omdat ik ook niet genoeg geloof had – of teveel twijfel. Vorig jaar was ik eens griepperig, maar ik vertelde het tegen niemand. Uit schaamte. Ik schaamde me ervoor dat ik ziek was, want ik had gefaald om in bovennatuurlijke gezondheid te wandelen.

Ik schaamde me. Ik had gefaald om in bovennatuurlijke gezondheid te wandelen.

Ik zeg niet dat dit komt door het onderwijs van Andrew Wommack, dat heeft me ook heel veel goeds gebracht. Ik denk dat het vooral ligt aan de manier waarop ik met dat stukje over geloof omging. Ik keek ernaar door mijn prestatie-bril en dacht dat het geloven mijn eigen prestatie was. Ik merkte dat ik ging geloven in mijn eigen geloof in plaats van in God en Zijn goedheid. “Ben jij een discipel van Jezus,” vroeg iemand (die overigens niet aan CBC verbonden is), “en waaruit blijkt dat dan?” Ja, geloof zonder werken is dood, maar voor je het weet gaat het over in prestatiedrang.

Denkfout

Volgens mij maken we een denkfout als we denken dat als iemand naar ons toe komt met een probleem, we het probleem moeten oplossen. Naar mijn ervaring zijn we zo oplossings- en resultaatgericht! Als ik vertel dat we geen kinderen kunnen krijgen, zijn de meest reacties oplossingsgericht: men wil ervoor bidden of vraagt zich af of pleegzorg of adoptie geen mogelijkheid zijn. Hoe vaak missen we de fijngevoeligheid om zien waar de persoon echt behoefte aan heeft? Toen Jezus de blinde man in Jericho naar zich toe riep, genas Hij hem niet direct, maar vroeg hem eerst wat hij wilde. We moeten denk ik oppassen dat we die vraag niet overslaan als het antwoord voor de hand lijkt te liggen.

Verdriet en pijn vinden we lastig. We willen het oplossen. En dat is goed bedoeld, het is een blijk van liefde om iemand niet te willen zien lijden. Maar verdriet gaat niet weg door het te sussen of te relativeren. Het is juist belangrijk om het verdriet er te laten zijn. Het is als erg genoeg als je verdriet hebt, maar het maakt het alleen maar erger als het er dan ook nog eens niet mag zijn. Het is goed om er woorden aan te geven. Als ik mezelf dan toch een vrouw naar Gods hart noem, laat ik dan maar een voorbeeld nemen aan David en zijn psalmen. Huilen is helend. Tranen bevatten stresshormoon, dus door te huilen verlaag je letterlijk je stress-niveau. Huilen is waardevol. Waarom zou God je tranen anders in een kruik bewaren?

Luisterend oor

Als ik in de afgelopen tijd iets heb geleerd over het bidden voor en bedienen van mensen is het wel dit: soms ben je niet opzoek naar een directe oplossing voor je probleem, soms kun je niets met theologische antwoorden, maar heb je gewoon behoefte aan een luisterend oor – een stuk erkenning en begrip voor het verdriet – en een schouder om op te huilen. Gewoon een plek waar je je mag uitten, waar je mag zeggen hoe je je voelt en waar het verdriet er mag zijn.

Misschien zijn er wel veel minder antwoorden nodig dan je denkt.

Misschien is dat ook wel een bemoedigend gegeven als je mensen met een probleem bij wilt staan, maar net als ik denkt dat je met antwoorden moet komen, want misschien zijn er wel veel minder antwoorden nodig dan je denkt.

Wat betreft mijn geloof: zo zeker als ik ervan was dat ik een kind zou krijgen, zo zeker ben ik er nu van dat God goed is. Ik begrijp niet waarom de situatie is zoals die is, maar ik weet dat dwars door alles heen God goed is. Er is geen schaduw van omkeer bij Hem. Misschien komt er een kind. Misschien niet. Maar ik geloof dat God bezig is met het herstel van mijn emoties. Misschien is dat nog wel een groter wonder dan lichamelijke genezing.

Blijvende vervulling

Ik ben onlangs tot de conclusie gekomen dat wat je ook doet, wat je ook hebt, waar je ook naar verlangt, niets gaat de leegte die je vanbinnen voelt vullen. Soms wordt je even blij van een nieuwe impuls, maar het is maar tijdelijk, na een tijdje voel je je weer net zo leeg als daarvoor. Het huwelijk vervult die leegte niet, evenmin als een bediening in de kerk. Daarom ben ik er ook van overtuigd dat ook het moederschap die leegte niet blijvend zal vervullen. En als iemand ziek is denk ik niet dat, diens (bovennatuurlijke) genezing hem blijvende vervulling zal geven.

Het enige wat de leegte blijvend kan vullen is een persoonlijke relatie met Jezus.

Het enige wat volgens mij de leegte blijvend kan vullen is een persoonlijke relatie met Jezus, die je van dag tot dag met Hem aangaat. Ik denk dat het een proces is waarbij je Jezus steeds meer toelaat in je leven inclusief de schuilhoeken waar je je narigheid heb weggestopt en waar je misschien zelf ook al jaren niet meer bent geweest, dat je samen met Hem door de dingen gaat die te pijnlijk waren om onder ogen te komen en je op die manier tot herstel komt en steeds meer wordt zoals God je van origine gemaakt had.

Ik sta aan het begin van dit proces. Of misschien ben ik er al een hele tijd mee bezig, maar herhaalt het zich. Misschien gaat er weer een volgend laagje van de spreekwoordelijke ui af. Ik weet het niet precies. En dat is ook niet belangrijk. Ik weet dat God goed is en daar houd ik me aan vast… en als ik de kans krijg of voor een zieke te bidden, zal ik die zeker niet laten liggen.

Uitgelichte afbeelding: JC Gellidon via Unsplash