Bungeejumpen zonder touw

Bij ons in de kerk zijn we bezig met een prekenserie over de ziel. En dat is maar goed ook. Want vaak wordt aandacht besteed aan de geest. We willen geestelijk groeien, dus voeden we onze geest met Gods woord, gebed, gaan we naar de kerk, naar een Bijbelschool of noem maar op. We zaaien Gods woord als een zaad in ons hart. Gods woord is een onvergankelijk zaad, dus het zal gegarandeerd een oogst voortbrengen. We zaaien Gods beloften voor gezondheid in ons hart en oogsten genezing in ons lichaam.

Maar… wat als je hart geen vruchtbare grond is? Wat als je hart (ziel) vol zit met stenen? Stenen van pijn, teleurstelling, verdriet of boosheid? Stenen van eenzaamheid of afwijzing? Onvervulde verlangens? Wat als de pijn zo groot is dat je bijna niet meer kunt geloven dat God groter is en dat Hij goed is? Dat is het punt waarop je niets meer kunt met theologie. Niets. En je hebt ook weinig aan geestelijk voedsel. Dan moet je iets met je ziel.

Ik dacht dat je zelf controle had over je geloofsleven, over je geestelijke leven. Dat je het zelf in de hand heb of je in een geloofscrisis of iets dergelijks raakt of niet. Maar nu sta ik zelf voor de afgrond. Ik houd me vast aan de dingen die ik over God heb geleerd als aan een laatste strohalm. Als ik loslaat, verlies ik elke vorm van controle. Ik weet niet waar ik terechtkom. Ik weet niet of iemand me zal opvangen. Het is dan alleen nog in Gods hand, als Hij niet ingrijpt val ik te pletter. Als iets vertrouwen is, is dit het wel. Maar er is maar één manier waarop een vogel leert vliegen…

Het heeft geen zin om zaad te zaaien in een akker vol stenen. De stenen moeten er eerst uit, anders komt het zaad wel op, maar bij de eerstvolgende droogte verdort het omdat het geen wortels heeft. Ik denk dat mij dat overkomen is met veel van het onderwijs dat ik op de Bijbelschool ontvangen heb. Het voelt alsof ik terug bij af ben. Ik zie nog zo weinig terug van de dingen die ik daar geleerd heb. Ik heb Gods genade nog steeds niet gegrepen, er is nog steeds iets in me dat denkt dat ik het moet verdienen.

Ik loop vast. Ik wil ander werk. Ik wil andere dingen doen. Iets waar ik voldoening uit haal. Iets waarbij ik mezelf kan zíjn en het beste uit mezelf kan halen. Maar ik weet niet wat. Ik weet niet wat ik wil. Ik ben mezelf kwijt. Ik solliciteer niet. Ik doe geen nieuwe opleiding. Ik onderneem geen stappen. Omdat ik eerst wil ontdekken wat ik wil. Iemand zegt. “Als je geen stappen zet, kom je nergens.”

Maar, wacht eens even ik zét stappen! Ik heb de stap gezet om hulp te zoeken. Ik zet stappen om nieuwe sociale contacten op te bouwen. Ik zet stappen om na de dienst naar voren te gaan voor gebed. Ik zet de stappen om rust te vinden. Ik zet stappen om mezelf terug te vinden, de dingen die gebeurd zijn achter me te laten en vooruit te kijken. Ik zet stappen om mezelf hiervoor de tijd te geven. Ik ben gewoon bezig met de eerste stap: werken aan mijn fundament. Mijn basis. Mijn hart. Ik kan geen vruchtdragen – of niet te volle – zolang die stenen nog in mijn hart zitten. En met hulp van mijn therapeut, mijn naasten en hopelijk God, ga ik die eruit halen. Of misschien liever gezegd: God toelaten die eruit te halen.

Het is geen gemakkelijk proces. Het is een rouwproces. Ik moet rouwen om de dingen die ik had willen hebben, maar nooit heb gehad. In de pijn kun je elkaar vinden of verliezen. Ik hoop dat ik God vind en niet verlies. Ik kan me bijna niet voorstellen dat Hij mij wil hebben. Met alles er op en er aan. Inclusief alle pijn. Zijn genade lijkt welhaast ongrijpbaar.

Paulus zei dat hij alles wat hij eerder over God geleerd had bij het vuilnis zette om Jezus te leren kennen zoals Hij echt is. Dat is niet zomaar wat. Als ik alles wat ik over God geleerd heb zou loslaten, zou ik Hem dan opnieuw vinden? Blijf ik dan wel christen? Of ga ik geloven in de alverzoeningsleer of stop ik te geloven dat Jezus fysiek terugkomt op aarde?

Vertrouw ik God dat Hij me niet loslaat, al zou ik Hem of mijn kennis over Hem wel loslaten. Zou ik Hem opnieuw vinden als ik Hem met een open mind zou zoeken? Als ik loslaat heb ik daar geen controle meer over en is het een kwestie van vertrouwen. Dan is het in Gods hand. Maar als God is Wie Hij zegt dat Hij, zal ik Hem zeker terug vinden en meer, dan zou ik Hem leren kennen – zoals Hij echt is – op manieren die voor mij nu niet meer dan theorie en theologie zijn.

De vraag is: durf ik de stap te zetten? De sprong in het diepe te wagen? Durf ik te bungeejumpen zonder touw?

Uitgelichte afbeelding: eigen foto