De tijd vliegt

Zo, ik zit. De oliebollen en appelflappen zijn gebakken, de afwas is gedaan en de keuken weer netjes. Tijd voor een terugblik?

Eigenlijk vind ik het best wel confronterend al dat terugkijken en vooruitblikken. Ik ben zo vaak het jaar ingegaan met verwachtingen om aan het einde van hetzelfde jaar te concluderen dat die weer niet waren uitgekomen.

Zelfbedachte heisa

Waar is die zelfbedachte heisa eigenlijk voor nodig? Waarom moeten we op een specifieke dag terugblikken en goede voornemens maken? Het is vandaag vandaag en morgen morgen, net zoals iedere andere dag. Ik leef van dag tot dag. En als ik op een willekeurige dag op de weegschaal sta en het getal me niet aanstaat, besluit ik op die willekeurige dag om minder te snoepen, daar heb ik geen Oud en Nieuw voor nodig.

Toch heeft God toen Hij de tijd schiep deze onderverdeeld in weken, maanden en jaren. Het was Zijn idee om elke week af te sluiten met een sabbat en elke maand te starten een met nieuwemaansdag. Zou het afsluiten en beginnen van een jaar toch een functie kunnen hebben; dat het leven bestaat uit jaren en seizoenen en niet slechts een doordenderende aaneenschakeling van dagen is?

Mislukt?

Toen ik de afgelopen weken begon terug te kijken naar 2019 werd ik best verdrietig. Ik werk al een tijd aan een stuk emotioneel herstel en innerlijke genezing, maar dat proces gaat zo langzaam dat het wel lijkt alsof ik stilsta. Waar ik 2018 met afsloot een positief gevoel; het was het jaar waarin ik echt Gods trouw had ervaren, leek die positiviteit nu ver te zoeken. Ik had meer een gevoel van mislukking. Wat had ik in 2019 nou helemaal bereikt?

Maar is dat waar? Wat hѐb ik eigenlijk dit jaar gedaan dit? Ik ben voor 2 vrouwenwebsites blogs gaan schrijven – iets wat ik echt graag wilde. Ik heb nieuwe dingen gedaan, onder anderen een interview afgenomen (publicatie volgt) en ben op de valreep van dit jaar zelf ook gevraagd om een interview te geven. Ik heb 2 websites gebouwd, voor mijn blog en voor de essentiële oliën, waar ik nog altijd mee bezig ben – al het is nog een beetje zoeken hoe. En belangrijker: ik ben dichterbij mezelf gekomen. Ik denk dat het definitieve afscheid van onze kinderwens – ook in 2019 – daar ruimte voor maakte: wat vind ik nou belangrijk en wat wil ik echt. ‘Embrace your weirdness,’ kwam ik nog tegen toen ik een foto voor bij deze blogpost zocht. Ik snap nu beter hoe ik in elkaar zit en waarom ik aanloop waar ik tegen aanloop. Niet dat dat meteen de oplossing is. Maar wel een begin.

Genade met jezelf

Als ik 2019 dan toch een thema zou moeten geven, dan zou het ‘genade met jezelf’ zijn. We kunnen zo blijven hangen in het verleden of juist bezig zijn met de toekomst – misschien zijn dat we 2 kanten van dezelfde medaille: je probeert herhaling van pijn uit het verleden in de toekomst te voorkomen. Maar de kunst is om te leven in het nu, de enige tijd waarin je echt leeft is nu. Dat vraagt veel genade. Genade voor jezelf; om jezelf goed genoeg te vinden, zelfs als je nog niet bent waar je wilt zijn, waar je denkt dat je moet zijn of waarvan je weet of hoopt dat je daar in de toekomst zal zijn. Ik wil snel gaan. Ik wil ‘daar’ al zijn, maar ik ben nog ‘hier’ en dat frustreert me, dus doe ik hard mijn best om ‘daar’ te komen, maar daardoor zit ik mezelf juist in de weg. Door zelf zo hard te werken, geef ik God nauwelijks ruimte om iets te doen.

Toekomst

Durf ik nog te hopen voor de toekomst? Gaat ‘het’ in 2020 gebeuren? Ik weet het niet. Ik weet niet eens zeker wat ‘het’ is. Wat ik wel weet is dat God erbij is. ‘God heeft grote plannen voor 2020.’ Ja, dat zeggen ze elk jaar. En eigenlijk is dat ook logisch, want God heeft altijd grote plannen. Hoe die er precies uit zien weet ik niet, maar daar zullen we vanzelf achter komen.

Ik wens iedereen een gelukkig 2020!

Uitgelichte afbeelding: Amy Shamblen via Unsplash