De zin en onzin van een Bijbelschool
Wat is het nut, of met welke doel ga je naar de Bijbelschool? Dat is mij door menigeen gevraagd. Toen ik in september 2013 begon bij Charis Bible College Nederland, had ik het je niet kunnen vertellen. ‘Omdat God dat van mij vraagt’ is het enige wat ik er eigenlijk over had kunnen zeggen. Meer cliché kan het bijna niet, maar toch is ook geen slecht antwoord, want wat kan een betere reden zijn om iets te doen, dan omdat God het van je vraagt?
Afijn, aan het eind van het 1e jaar wist ik het eigenlijk nog steeds niet. Niet dat er niets gebeurd was, God niets gedaan had, ik niets ontvangen had, maar toch bleef de verwachte doorbraak uit. Ik was er achter gekomen dat ik heel veel deed voor God en de gemeente, hoewel ik altijd het gevoel had dat ik niet genoeg deed en lui was. God vertelde me dat ik een Martha was, maar ik een Maria mocht worden, dus legde ik mijn taken in de gemeente en de Bijbelschool, ik had daar inmiddels ook een taak op me genomen, neer in de hoop van God te leren ontvangen, Zijn liefde te ervaren. Het liep niet zoals ik verwachtte. Het voelde alsof ik mijn spreekwoordelijke bezem wel had neer gelegd, maar niet aan Jezus’ voeten was gaan zitten. De kennis van God is mij van jongs af aan bijgebracht en sommige verkeerde, religieuze denkbeelden, die door het onderwijs aan het licht gekomen, heb ik bijgesteld, maar op de grote vraag: ‘hoe komt een mens zover dat zijn kennis van God van zijn hoofd naar zijn hart zakt’, had ik nog steeds geen antwoord.
Tegen het einde van de 1e jaar Bijbelschool begon ik me af te vragen of ik misschien niet het 1e jaar nog een keer over moest doen. Mijn hoofdkennis was immers nog steeds geen hartkennis geworden. ‘Maar wie weet wat God nog in de zomervakantie met mij gaat doen’, hield ik mezelf voor. En dat heb ik geweten, in de positieve zin van het woord. Ik ben naar het onderwijs van Dr. Caroline Leaf gaan luisteren. Zij onderwijst de wetenschappelijke invulling van Romeinen 12:2. Ook zij benadrukt het belang van meditatie. Zelfs de seculiere wereld erkent dat. Zo kwam ik er ook toe om weer eens de meditatie oefeningen te doen die ik jaren geleden had gekregen bij een cursus Christfulness. ‘Voel hoe je lichaam de stoel raakt’, ‘richt je aandacht op je ademhaling’, ‘wees je bewust van Gods tegenwoordigheid’, ‘zeg als je inademt: ik adem Uw genade, goedheid en vrede in’. En opeens was daar het besef dat Gods tegenwoordigheid en liefde net zo echt waren als het gevoel van de druk op de plaatsen waar mijn lichaam de bank raakte. Opeens waren het lijden en sterven, de opstanding en de hemelvaart van Jezus geen mooie verhalen, maar levensechte gebeurtenissen die op deze aarde, in een moment van tijd hebben plaats gevonden. ‘Jezus leeft’ was voor mij een openbaring geworden die ik niet zonder tranen kon delen met een van de begeleiders op de Bijbelschool, waar ik inmiddels aan het 2de jaar was begonnen.
Steeds weer tijdens de aanbidding laat God me Zijn liefde en acceptatie zien. Het grappige was dat toen ik dat eenmaal begon te ontvangen, ik ook inzag hoe God mij dat allang probeerde te geven en dat ik het gewoon niet pakte. Heb ik 10 jaar zitten bidden en smeken om een openbaring van Gods liefde, waarbij ik een soort bliksem uit de hemel verwachtte, blijkt dat God zijn liefde al in mijn hart heeft uitgestort en het enige wat ik hoefde te doen was het te geloven!
Het Leven van God begint langzaam maar zeker in mijn leven door te breken. Er beginnen druppels levend water vanuit mijn geest, door mijn ziel naar het fysieke te sijpelen, maar ik weet dat er tijd komt en is dat de stroom van levend water zo sterk wordt dat het als het ware is als een brandslang die door meerdere brandweermannen vastgehouden moet worden vanwege de kracht waarmee het water eruit stroomt.
De roeping die God voor mijn leven heeft begin ook steeds duidelijker te worden. Mijn ervaring, en die van mijn klasgenoten, is dat ook al lijkt er tijdens het 1e jaar niet veel gebeurd te zijn, we wel degelijk elke dag onder het woord van God gezeten hebben, onze harten langzaam, zonder dat we het merkten, zacht (ontvankelijk) zijn geworden en we nu opeens merken dat we beginnen te ontvangen en doorbraken zien. Dus, mensen, dit is de zin en onzin van een Bijbelschool. En ik zeg dat het vooral heel veel zin en geen onzin is.
Uitgelichte afbeelding: Priscilla Du Preez via Unsplash
