Aanbidding – Vrouw naar Gods hart

Maar de tijd komt en is nu, dat de ware aanbidders de Vader zullen aanbidden in geest en waarheid, want de Vader zoekt wie Hem zo aanbidden.
Johannes 4:23

Dit is één van de bekendste Bijbelteksten over aanbidding. Het woord ‘aanbidding’ wordt in de kerk haast gebruikt als synoniem voor zingen. De zangdienst noemen we een ’tijd van aanbidding’ en het muziekteam heet ‘aanbiddingsteam’. Begrijp me niet verkeerd: muziek ìs een uiting van aanbidding. Een (heel krachtig) middel – dat ik zelf ook regelmatig gebruik – tot, maar niet de kern van aanbidding. In dit blog wil ik iets delen van wat ik heb ontdekt over (de kern van) aanbidding.

Als je de bovenstaande Bijbeltekst in de context leest, zul je ontdekken dat het woord ‘aanbidding’ hier betrokken wordt op de offerdienst. Punt van discussie was de fysieke plek waar deze aanbidding hoorde plaats te vinden.

Naderen tot God

Onder het oude verbond, onder de wet van Mozes, bestond de aanbidding uit fysieke offers en rituelen. Je kon tot God bidden en Hem danken en prijzen door middel van muziek, maar echt tot Hem naderen – Zijn aangezicht zien – was niet mogelijk; het heilige der heiligen, waar Gods aanwezigheid woonde, was afgeschermd met een dik voorhangsel. Er mocht slechts één keer per jaar één priester – met gevaar voor eigen leven – in het heilige der heiligen voor God verschijnen, maar hier zegt Jezus iets heel revolutionairs. In deze tekst openbaart Hij dat aanbidding niet (langer) op een bepaalde fysieke plaats gebeurt; dat het niet langer een religieuze plicht aan een verre God is, maar dat aanbidding plaatsvindt in je hart en dat wij de Váder aanbidden. Dat woord ‘vader’ geeft een relatie, een verbondenheid weer. Toen Jezus stierf, scheurde het voorhangsel en werd de weg tot God weer vrij en als wij dat geloven wordt die relatie hersteld.

Aanbidding is dus onze intimiteit met God. Ons tot Hem naderen. God kennen gaat dieper dan weten dat Hij bestaat of weten wie Hij is. “De demonen weten ook wie Gods is en zij sidderen.” God kennen betekent een band met Hem hebben, met Hem praten als van aangezicht tot aangezicht.

Wederkerig

Aanbidding is wederkerig. Onze relatie met God of het concept van een ‘relatie met God‘ lijkt eigenlijk best veel op het concept van relaties van mensen onderling. Door delen en openheid creëren we vertrouwen in een relatie wat vervolgens weer leidt tot meer openheid en daardoor kan de relatie groeien. Iemand kan wel alles over koning Willem-Alexander gelezen hebben, maar dan kent hij hem nog niet persoonlijk en heeft hij geen relatie met hem. Zo werkt het met God ook. God kan door middel van Zijn alwetendheid wel alles over jou weten, maar het is niet hetzelfde als wanneer Hij het van jouzelf hoort, omdat jij het Hem toevertrouwt.

Hoe God je kent, beschreven in Psalm 139, is mooi, maar het wordt nog mooier als wij ook òns hart met God delen. Dan bouwen we een relatie met Hem op en naar mate die relatie groeit kan God je meer openbaren, in meer vertrouwelijkheid met je omgaan. Net zoals je je diepste geheimen alleen toevertrouwt aan iemand met wie je een hechte, diepe verbondenheid hebt; wanneer er voldoende veiligheid en vertrouwen is. Naarmate de relatie met God groeit kan Hij je ook meer van Zijn hart laten zien en je dingen openbaren. Aanbidding is de plaats waar je vertrouwelijk omgaat met God, waar je dingen met Hem deelt en Hij met jou, waar God je Zijn liefde geeft en je persoonlijk onderwijst en toerust.

Wie je bent in Christus

Aanbidding omvat daarom ook het omarmen van wie je bent in Christus, je nieuwe mens, je nieuwe ik aantrekken, die naar Gods beeld geschapen is. God toelaten in je hele hart; pijn en vreugde. Je leven met God delen. God wil je pijn genezen! Ook als je je tranen voor God uitstort is dat aanbidding. Ik snapte nooit waarom God je tranen in een kruik bewaart, want verdriet is toch vervelend en lastig, dat wil je toch zo snel mogelijk weer vergeten en achter je laten, waarom zou je in ’s hemelsnaam je tranen willen bewaren? Maar toen ik iemand hierover hoorde preken, begreep ik dat je God ook kunt aanbidden in je tranen. De reden dat God je tranen bewaart is omdat die tranen voor Hem een uiting van aanbidding zijn en als zodanig zijn ze waardevol voor Hem. En door God te aanbidden en toe te laten in je pijn, kun je er samen met Hem doorheen gaan en herstel vinden.

Bron van levend water

Aanbidding vraagt overgave. De enige manier om als christen tot je bestemming te komen (te doen waar God je voor geroepen heeft) is om je volledig over te geven aan God. Hem toe te laten in alle kamers van je hart, hoe pijnlijk ook. God wil er samen met je doorheen gaan. Opruimen waar nodig, herstellen waar nodig. Je door God laten leiden in plaats van door je verkeerde neigingen. Geen afleiding toe laten. Niet toestaan dat er iets of iemand tussen jou en God in komt.

Aanbidding is daarmee de sleutel tot het worden van een bron van levend water. De tekst waarmee ik dit blog begon komt uit een gesprek dat Jezus voerde met de Samaritaanse vrouw bij de waterput. Zij had Hem gevraagd om levend water en als reactie daarop gaf Jezus haar deze openbaring over aanbidding. Levend water borrelt op als je in de plaats van aanbidding bent; verbonden en één met Gods geest.

Aan Uw voeten, Heer

Lied 462 uit Opwekking geeft de kern van aanbidding heel goed weer. Het is kiezen om bij God te zijn, aan Zijn voeten te zitten. Naar Hem te luisteren in plaats van altijd maar bezig te zijn. Samen één met God, samen tijd doorbrengen, bij Hem tot rust komen, dan kan Hij je bevestigen. Dan kan Hij je moeiten en lasten van je afnemen en je Zijn zachte juk en lichte last te dragen geven. Dan kun je gaan wandelen in de werken die God voor je heeft voorbereid. Maar de basis is aanbidding. De relatie met God. Daaruit komt alles voort.

Aanbidding gaat zo diep, het is – ondanks deze verwoede poging – met geen pen te beschrijven en nauwelijks te bevatten. Met aanbidding valt of staat alles!