Eerste liefde

Herstel mijn eerste liefde, ik ooit had voor U…

Reni en Elisa

We moeten terug naar de eerste liefde, we moeten weer verliefd worden op Jezus! Terug naar die passie die we hadden toen we net tot bekering waren gekomen! Weer helemaal in vuur en vlam voor God, alsof de hartstocht nooit weg geweest is! Halleluja. Prijs God! Word je al enthousiast? Ik niet.

Bij mijn bekering had ik namelijk helemaal geen ervaring, zoals andere die omschrijven als ‘eerste liefde’. Bij mij was het gewoon een soort verstandelijke beredenering. Feit a: als je je niet bekeert kom je in de hel. Feit b: ik wil niet in de hel komen. Conclusie: ik bekeer me. Geen roze wolk of vlinders in mijn buik. Niets van dat alles. En als ik dan de spectaculaire bekeringsgetuigenissen hoorde van mensen die niet – zoals ik – christelijk opgevoed waren of op jonge leeftijd tot bekering gekomen, dan benijdde ik hen en wenst dat ik ook op zo’n bijzondere bekering had, met de bijbehorende ‘eerste liefde’. Want dat was kennelijk de norm. Als er weer eens zo’n spetterend bekeringsverhaal langskwam en men getuigde van bovennatuurlijke gevoelens, begon ik aan mijn eigen bekering te twijfelen.

Dan dacht ik: Ik heb geen ‘eerste liefde’. Nooit gehad. Ben ik eigenlijk wel echt bekeerd? Maar uit de feiten dat a: bekering een voorwaarde voor de doop in de Heilige Geest is, b: tongen het bewijs van de doop in de Heilige Geest zijn en c: ik in tongen spreek, kan ik niet ander dan concluderen dat ik wel bekeerd móét zijn. Maar wat is er dan mis met mij dat ik geen ‘eerste liefde’ heb?

Ik ben er inmiddels achter dat er niets mis was met mij, maar met dit concept van ‘eerste liefde’. Als of je terug moet gaan naar de gevoelens die je had bij je bekering. Je gaat na jaren van huwelijk toch ook niet terug naar de verliefdheid van toen je net verkering had? Als het goed is, is je onderlinge liefde gegroeid, heeft ze stormen doorstaan en heeft ze zich verdiept en geworteld. Waar verliefdheid nog een ik-gerichte emotie was, is liefde een zelfopofferende keuze om jezelf te geven aan de ander. Nee geen enkel weldenkend, gelukkig getrouwd echtpaar terug zou willen naar de ‘eerste liefde’. Ik in elk niet. Niet alleen om de bovenstaande reden, maar die verliefdheid was gewoon vreselijk. Ik heb de eerste week niet kunnen eten of slapen en als Joram dan na een bezoek weer naar huis ging zat ik nog uren te huilen. Verschrikkelijk, dat wil ik nooit meer! Met ’teruggaan naar de eerste liefde’ kan nooit teruggaan naar een één of andere speciale emotie bedoeld worden.

De vraag is of de ‘eerste liefde’ überhaupt de liefde van de mens tot God betreft. Zegt de Bijbel niet dat de mens God liefheeft omdat God hem eerst heeft liefgehad? De gemeente in Efeze krijgt het verwijt dat ze ondanks al hun goede werken, de eerste liefde verlaten hadden en de opdracht om terug te gaan de eerste werken. Ik denk dat het probleem was dat ze waren vervallen in werken vanuit eigen kracht – een valkuil waarvoor we allemaal moeten uitkijken – en dat een vernieuwd besef van Gods liefde nodig hadden en weer vanuit Gods kracht en Gods liefde moesten gaan functioneren. Als je het zo bekijkt, hebben we het allemaal regelmatig nodig om terug te gaan naar de eerste liefde.

En wat betreft mijn liefde voor God. Ik dacht dat ik die niet had. Omdat ik die niet voelde. Maar toen realiseerde ik me dat liefde zich ook uit door hoe je handelt. En dat veranderde de zaak. Ik dacht terug aan mijn vroegere wandel met God en realiseerde me dat ik altijd al van God gehouden moet hebben. Ik had al vroeg een verlangen om me te laten dopen. Vanwege de leefdtijsgens die de gemeente, die ouders en ik destijds bezochten, hanteerde heb ik daar 2 jaar op moeten wachten, wat voor mijn gevoel een eeuwigheid leek. Ik wist niet wat het nut was van de doop in de Heilige Geest, maar omdat bij hoorde wilde ik dat ook graag ontvangen. Ik had de tijd van mijn leven op de tienerclub (het tienerwerk van de gemeente). Ik las de Bijbel van kaft tot kaft. Ik bestudeerde onderwerpen met een concordantie en zocht Bijbelverzen in de grondtekst op. Ik gaf mijn leven regelmatig ‘opnieuw aan Jezus’. Ik voelde me schuldig over mijn gebrek aan moed om van Jezus te getuigen en discipline om elke dag stille tijd te hebben. Het frustreerde me dat de voor mij voor de hand liggende vervolg opleiding niet bruikbaar leek voor Gods koninkrijk en bij gebrek aan een christelijke hogeschool, moest ik noodgedwongen naar een seculiere hogeschool.

Het voelde destijds misschien meer als een religieuze verplichting en dat was het in zekere zin ook. Ik wist me niet geliefd en geaccepteerd door God, maar ik had wel het verlangen om Hem te behagen. Ik voelde me zondig en te kort schieten, maar alleen al het feit dat mijn zondigheid voor mij een probleem was, bewijst dat ik God liefhad. De eerste liefde – de liefde van God voor mij – kende ik toen inderdaad nog niet. Ik wist er wel wat van met mijn verstand, maar nog niet in mijn hart. Jaren heb ik gewacht tot God me een aanraking van Zijn liefde zou geven en tenslotte kwam ik tot de ontdekking dat het niet van buitenaf moest komen, maar van binnenuit. Ik moest Gods liefde voor mij accepteren door mezelf te accepteren en lief te hebben. En Gods liefde is zo groot, dat je nooit te volle kunt beseffen hoeveel Hij van je houdt. Als je met God wandelt kun je steeds weer nieuwe facetten van Gods liefde ontdekken.

Ik benijd niet langer de mensen die radicaal uit de wereld tot bekering zijn gekomen. Bij navraag blijkt ook lang niet iedereen – ook zij die niet uit een christelijk milieu komen – bij zijn of haar bekering gevoelens van verliefdheid ervaart. Ik ben dankbaar voor mijn christelijke opvoeding. Ik denk dat mij daardoor heel veel wereldse narigheid bespaard is gebleven. En doordat ik – om maar een klein voorbeeld te noemen – naar de zondagsschool ging heb ik de volgorde van de Bijbelboeken uit mijn hoofd geleerd. Iets waarvan ik nog elke dag profijt heb, omdat ik heel snel Bijbelverzen kan opzoeken. Sneller dan de gemiddelde bijbelapp. Mijn ouders hebben mij vroeger elke dag verteld dat God een plan met mijn leven heeft. En nu realiseer ik me hoe dat kostbaar is.

Het is bijzonder om mee te maken hoe God gewoon met mij bezig is en één voor één de leugens die nog in mijn denken zitten ontmaskert en de waarheid bevestigt. Ik sluit of met deze profetie, die ik in 2012 kreeg:

Uitgelichte afbeelding: Mayur Gala via Unsplash